Είτε βρίσκεσαι στην επιβλητική αίθουσα ενός αληθινού καζίνο είτε στο σπίτι σου με το κινητό σου, ένα είναι σίγουρο: ότι η επιθυμία να προκαλέσεις την τύχη σου είναι η ίδια.

Κι αν σήμερα φτάσαμε στο σημείο λόγω του Διαδικτύου, με ασφάλεια και άνεση να ποντάρουμε στα τυχερά μας παιχνίδια φορώντας τις… πυτζάμες μας από όπου κι αν βρισκόμαστε μέσω των casino online, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι.

Πολλοί αγαπούν τα καζίνο, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι η αγάπη για τα τυχερά παιχνίδια συναντάται σύμφωνα με ιστορικές πηγές στα προχριστιανικά χρόνια, στους αρχαίους Έλληνες, στους Κινέζους, στους Ρωμαίους. Στα σύγχρονα χρόνια, η Ελλάδα φάνηκε να ακολουθεί την τάση άλλων ευρωπαϊκών χωρών να επενδύσει κι αυτή στη λειτουργία καζίνο, αυτών των κέντρων που πρόσφεραν μια εναλλακτική μορφή διασκέδασης, έχοντας και μια αίσθηση χλιδής.

Ρόδος ή Λουτράκι;

Το ημερολόγιο έγραφε 1929 όταν στο Νησί των Ιπποτών, στη Ρόδο, έμπαινε σε λειτουργία η πρώτη αίθουσα καζίνο. Μόνο που το πρώτο αυτό καζίνο δεν μπορεί να καταγραφεί στην ιστορία ως ελληνικό, αφού το νησί ήταν τότε υπό ιταλική διοίκηση και ο ιδρυτής του ξενοδοχείου – καζίνο ήταν ο Ιταλός Διοικητής του, ο οποίος προέβλεψε την ώθηση που θα δώσει η επένδυση στην τουριστική κίνηση του νησιού.

Και οι Έλληνες, όμως, δεν άργησαν να ακολουθήσουν την τάση της εποχής, θέλοντας να προσελκύσουν φυσικά ολοένα και περισσότερους τουρίστες. Έτσι, μόλις ένα χρόνο μετά τη λειτουργία του καζίνο στη Ρόδο, άνοιξε τις πύλες του το πρώτο γνήσια ελληνικό καζίνο, στη λουτρόπολη του Λουτρακίου.

Σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, το Λουτράκι έγινε το must “στέκι” της εποχής για επώνυμους και απλούς παίκτες που ήθελαν να δουν από κοντά αυτόν τον νέο τρόπο διασκέδασης. Κι αν οι τραγικοί παγκόσμιοι πόλεμοι ήρθαν για να σταματήσουν τη λειτουργία του, μετά το τέλος τους κι άλλα καζίνο άρχισαν να λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια (Κέρκυρα, Πάρνηθα, Ρόδος, Ρίο, Θεσσαλονίκη, Θράκη κ.α.).

Ένα νησί για κάθε ηλικία και για κάθε γούστο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η Ζάκυνθος, που δεν στερείται τίποτα σε σχέση με άλλα αστικά κέντρα στο κεφάλαιο “διασκέδαση”. Οικογένειες, ζευγάρια αλλά και επισκέπτες νεαρής ηλικίας βρίσκουν ο καθένας τον δικό του τρόπο να διασκεδάσει σε αυτό το υπέροχο νησί, που μοιάζει να είναι το ιδανικό για όλους.

Τα ήρεμα καφέ, τα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία αλλά και οι πολυάριθμες ταβέρνες του νησιού έρχονται να καλύψουν τις ανάγκες πολλών επισκεπτών, κυρίως οικογενειών και ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας, που θέλουν να απολαύσουν τις ομορφιές του νησιού κατά τη διάρκεια της ημέρας, χαλαρώνοντας τα βράδια με πιο ήπιους ρυθμούς. Γι’ αυτή την κατηγορία επισκεπτών, η Χώρα της Ζακύνθου αλλά και κάποιοι πιο ήρεμοι από άποψη τουριμού οικισμοί προσφέρουν αυτό ακριβώς που ψάχνουν.

Υπάρχουν όμως και οι νέοι που διψούν για νυχτερινές εξόδους και βραδιές με μουσική, οι οποίοι θα βρουν αυτό που ζητούν σε μέρη με πιο τουριστικό προφίλ, όπως το Αργάσι και ο Λαγανάς.

Για όσους θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους

Για όσους πάλι έχουν την επιθυμία να απολαύσουν έναν διαφορετικό τρόπο διασκέδασης, δοκιμάζοντας παράλληλα την τύχη τους στα ανάλογα παιχνίδια, υπάρχουν καζίνο που λειτουργούν στην ευρύτερη περιοχή της Πάτρας και της Κυλλήνης, η οποία συνδέεται ακτοπλοϊκώς και αεροπορικώς με τη Ζάκυνθο.

Είναι κι αυτό μια επιλογή. Αν και με τα διαδικτυακά καζίνο, όπως το Europalace Casino, δεν χρειάζεται πλέον κανείς να μετακινηθεί από την άνεση του ξενοδοχείου του. Με μία απλή σύνδεση από την οθόνη του κινητού, μπορεί εύκολα να παίξει ρουλέτα, μπλακ τζακ ή να δοκιμάσει και τη μεγάλη ποικιλία των slot machines που διαθέτει το Europalace.

Η τεχνολογία κάνει το θαύμα της και στον τομέα της διασκέδασης, αφού δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να χαλαρώσει και να απολαύσει το ποτό του, προκαλώντας παράλληλα την θεά Τύχη. Κι όλα αυτά, με την άνεση και την ευκολία που προσφέρει η σύνδεση μέσω ενός κινητού ή του τάμπλετ.

Το όνομά του είναι “Παναγιώτης”, αν και παγκοσμίως είναι γνωστό ως “Ναυάγιο”. Πρόκειται για το πλέον φωτογραφημένο πλοίο που πριν από δεκάδες χρόνια προσάραξε σε μια απόκρημνη παραλία της Ζακύνθου, χαρίζοντας σε αυτό το πανέμορφο νησί του Ιονίου – αλλά και σε όλη την Ελλάδα – ένα από τα διασημότερα αξιοθέατά τους.

Κι αν οι χιλιάδες επισκέπτες της παραλίας του Ναυαγίου φαντάζονται φοβερές και τρομερές ιστορίες πίσω από το κουφάρι του πλοίου (ανάλογες ιστορίες δεν “γεννά”, άραγε, κάθε ναυάγιο στον κόσμο;), η ιστορία του συγκεκριμένου είναι μάλλον πιο πεζή και σίγουρα λιγότερο κινηματογραφική.

Με λαθραίο φορτίο

Ήταν η τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου του 1980, όταν το πλοίο “Παναγιώτης” φορτωμένο με λαθραία τσιγάρα προσάραξε, λόγω εξαιρετικά άσχημων καιρικών συνθηκών, στην παραλία που μέχρι τότε ήταν γνωστή ως παραλία του Αϊ Γιώργη, στην δυτική πλευρά του νησιού. Τα λαθραία τσιγάρα σκορπίστηκαν στη θάλασσα, το πλήρωμα εξαφανίστηκε και το καράβι παρέμεινε εκεί για δεκαετίες.

Αυτό το πλοίο που εκείνη τη βροχερή νύχτα ήρθε για να μείνει στην Ζάκυνθο, έμελλε να αποτελέσει την τέλεια προσθήκη σε μία ούτως ή άλλως καρτποσταλική παραλία. Έμελλε να είναι η τελευταία, πιο αριστουργηματική πινελιά σε έναν θεόπνευστο πίνακα ζωγραφικής, σε μια γωνιά της Γης που είναι γεμάτη φως και χρώμα.

Στις 30 καλύτερες παραλίες

Σήμερα, η παραλία του Ναυαγίου στη Ζάκυνθο, με τα κρυστάλλινα νερά και το άπλετο φως, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 30 καλύτερες στον κόσμο, ενώ σχεδόν ποτέ δεν λείπει από τις λίστες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που συμπεριλαμβάνουν τις 10 καλύτερες παραλίες παγκοσμίως.

Όσοι επισκέπτονται την παραλία, που είναι προσβάσιμη μόνο μέσω θαλάσσης, μιλούν για ένα από τα πιο θαυμαστά φυσικά τοπία που έχουν αντικρίσει ποτέ.

Η συμβολή του Ναυαγίου σε όλο αυτό είναι βέβαια καθοριστική. Οι τοπικές αρχές καταβάλλουν προσπάθεια για τη συντήρησή του, ζητώντας παράλληλα από τους τουρίστες να σεβαστούν το εγκαταλειμμένο σκαρί, αφού δυστυχώς απειλείται όχι μόνο από τη φθορά του χρόνου, αλλά και από χιλιάδες επισκέπτες που θέλουν να πάρουν ως αναμνηστικό μία φλούδα από το πολυφωτογραφημένο ναυάγιο.

Δεν υπάρχει περίπτωση να επισκεφτεί κάποιος τη Ζάκυνθο και να μην ανηφορίσει στη Μπόχαλη, μια περιοχή μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από τη Χώρα, από την οποία μπορεί να απολαύσει όλο το γαλάζιο του Ιονίου και να δει μέχρι και την Πελοπόννησο!

Κι αν ο πραγματικά καταστροφικός σεισμός του 1953 ρήμαξε όχι μόνο το νησί, αλλά και τα κτίρια – μνημεία της μεγάλης ιστορίας του, στην περιοχή της Μπόχαλης ο σύγχρονος επισκέπτης θα μπορέσει να πάρει μια γεύση ιστορίας.

Παλιά γραφικά σπιτάκια μέσα σε στενούς δρόμους που γλίτωσαν από τη μανία του Εγκέλαδου μαρτυρούν την παλιά αρχιτεκτονική, ενώ και η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής είναι από τα δημοφιλή αξιοθέατα λόγω του βυζαντινού της αποτυπώματος.

Εδώ, στον λόφο του Στράνη, ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός, γέννημα – θρέμμα της Ζακύνθου, εμπνεύστηκε τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας. τον “Ύμνο εις την ελευθερίαν”. Μάλιστα, ο επισκέπτης μπορεί να δει την προτομή του Σολωμού στο σημείο που καθόταν να γράψει το διάσημο ποίημά του.

Το Ενετικό Κάστρο

Αυτό όμως που δεσπόζει στην περιοχή, στον λόφο, είναι το παλιό Ενετικό Κάστρο, μεγάλο τμήμα του οποίου καταστράφηκε αρχικά από τους Τούρκους και στη συνέχεια από τους σεισμούς και τη φθορά του χρόνου.

Αν και στο πέρασμα των χρόνων έγιναν προσπάθειες αναστήλωσής του, σήμερα λίγα στοιχεία μαρτυρούν την έντονη παρουσία των Βενετών στο κάστρο, που κάποτε αποτελούσε την πόλη της Ζακύνθου. Ορατά είναι επίσης και απομεινάρια πολλών εκκλησιών που επίσης ανεγέρθηκαν μετέπειτα στην περιοχή, αλλά καταστράφηκαν από τους σεισμούς.

Αυτό που δεν αλλάζει στο πέρασμα των αιώνων και παρά τη μανία του Εγκέλαδου, που πολλές φορές “χτύπησε” το νησί, είναι η θέα από το συγκεκριμένο σημείο που παραμένει μαγευτική. Εξάλλου, ένας περίπατος στο πευκόφυτο δάσος που περικλείει το κάστρο είναι εξαιρετικά ευχάριστος.

Ανεβαίνοντας προς τη Μπόχαλη, αξίζει μια στάση στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου των Φιλικών. Είναι εδώ που επί Τουρκοκρατίας μυούνταν τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας. όπως άλλωστε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, προτομή του οποίου έχει στηθεί στο προαύλιο της εκκλησίας.

Με κορυφαίους δημιουργούς του ελληνικού πολιτισμού να έχουν γεννηθεί στο νησί, η Ζάκυνθος έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται σε αυτόν τον τομέα. Ο ποιητής του εθνικού ύμνου, Διονύσιος Σολωμός, αλλά και ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος και ο Γεώργιος Τερτσέτης και άλλοι εκφραστές του ελληνικού πνεύματος, συγκαταλέγονται στη λίστα των προσωπικοτήτων που γεννήθηκαν στο “Φιόρε του Λεβάντε”.

Το νησί τιμά άλλωστε τους επιφανείς Ζακύνθιους με ένα μουσείο το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη πιο κεντρική πλατεία του νησιού, την πλατεία του Αγίου Μάρκου, και στο οποίο στεγάζονται τα οστά των Δ. Σολωμού, της συζύγου του και του Ανδρέα Κάλβου.

Δεν είναι απορίας άξιο που η Ζάκυνθος έχει να επιδείξει τόσες πολλές προσωπικότητες που ανέπτυξαν τον ελληνικό πολιτισμό και τον έκαναν διεθνώς γνωστό. Το νησί έχει μακραίωνη παράδοση κυρίως στη μουσική, η οποία μέχρι και σήμερα βρίσκεται στην ψυχή και στα χείλη κάθε γνήσιου Ζακύνθιου.

Φημισμένη είναι άλλωστε η Μουσική Σχολή Ζακύνθου που δημιουργήθηκε το 1815, ενώ από νωρίς αναπτύχθηκαν στο νησί στρατιωτικές μπάντες και χορωδίες.

Καντάδες και σερενάτες, προφανώς ως βενετσιάνικη επιρροή (όλο το νησί εξάλλου αποπνέει έναν ιταλικό αέρα), είναι κάποια βασικά μουσικά είδη που ξεχωρίζουν στη Ζάκυνθο, ενώ οι ντόπιοι δεν χάνουν ευκαιρία να τραγουδήσουν τα ωραία και τα άσχημα της ζωής, στήνοντας γλέντια με οποιαδήποτε αφορμή.

Άλλωστε, για τον επισκέπτη του νησιού αποτελεί εξαιρετική εμπειρία η συμμετοχή στα τακτικά πανηγύρια που διοργανώνονται σε πολλά χωριά.

Οι “ομιλίες”

Ως άνθρωποι με μεγάλη ροπή στην καλλιτεχνική έκφραση οι Ζακύνθιοι αγάπησαν και αγαπούν μεταξύ άλλων και το θέατρο.

Στο συγκεκριμένο νησί των Επτανήσων συναντάται άλλωστε μια ιδιότυπη θεατρική παράσταση που ονομάζεται “ομιλία”. Πρόκειται για ένα είδος λαϊκού θεάτρου δρόμου, με κρητικές επιρροές, εμπλουτισμένο και με τη ζακυνθινή τοπική διάλεκτο, κάτι που το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον.

Σήμερα, τέτοιου είδους “ομιλίες” παρουσιάζονται κυρίως κατά την περίοδο των Αποκριών, ωστόσο οι τοπικοί φορείς κάνουν προσπάθεια ώστε το μοναδικό αυτό υπαίθριο θεατρικό δρώμενο να συμπεριληφθεί στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Πολύ κοντά στο λιμάνι της Ζακύνθου, επί της παραλιακής οδού Λουκά Καρρέρ, στον αριθμό 19, ο σύγχρονος επισκέπτης του νησιού έχει μια μοναδική ευκαιρία να επισκεφτεί ένα από τα πιο ιστορικά οικήματα όλης της Ελλάδας, το αρχοντικό της οικογένειας Ρώμα, μιας οικογένειας προσωπικοτήτων που στιγμάτισαν με την πορεία τους την ιστορία του νησιού και την πολιτική ζωή του τόπου.

Για περισσότερους από τρεισήμισι αιώνες, το οίκημα αυτό, ένα από τα ελάχιστα παλάτσα στα παλαιά Ρεπάρα που σώθηκε – αν και με ζημιές – από το μεγάλο σεισμό του 1953 και την καταστροφική πυρκαγιά που ακολούθησε, στέκει αγέρωχο, χάρη στη φροντίδα του Διονυσίου Ρώμα και της συζύγου του. Αν και ιδιωτικό, το αρχοντικό Ρώμα είναι επισκέψιμο και λειτουργεί σαν μουσείο από την άνοιξη του 2007.

Σαν παλιά γκραβούρα

Αρχοντιά, υψηλή αισθητική φινέτσα, πολιτισμός, αλλά κυρίως ιστορία, “στεγάζονται” μέσα σε αυτό το μοναδικό κτίριο. Η ιστορία όχι μόνο του νησιού της Ζακύνθου, αλλά ίσως και όλης της Ελλάδας, αποτυπώνεται στον πλούτο των εκθεμάτων και των πολύτιμων ενθυμημάτων.

Έργα τέχνης, έπιπλα, βιβλιοθήκη με χιλιάδες τίτλους βιβλίων, έγγραφα, γκραβούρες, στολές και οπλισμός της οικογένειας και πλήθος άλλων ιστορικών αντικειμένων αναβιώνουν την μακρά πορεία του Επτανησιακού Ελληνισμού στο νησί και στη χώρα. Άλλωστε, η οικογένεια Ρώμα συνέδεσε το όνομά της με σπουδαίες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, όπως τη Φιλική Εταιρεία και τον ξεσηκωμό του υπόδουλου Ελληνισμού, αλλά και τους Βαλκανικούς πολέμους.

Το οίκημα με την εξαιρετική αρχιτεκτονική και την αριστοκρατική κομψότητα χτίστηκε πολύ παλιά, το 1660, από τον Άγγλο μεγαλέμπορο και υποπρόξενο της Αγγλίας στο νησί, Ρόμπερτ Τζέφρι. Πολύ αργότερα, το 1880 πέρασε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Ρώμα, μετά από αγορά του Αλέξανδρου Ρώμα, ισχυρού πολιτικού άνδρα που πρωταγωνίστησε σε πολλά γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του νησιού και της Ελλάδας.

Ο επισκέπτης του σήμερα που θα περιηγηθεί σε αυτό το κομψό αρχοντικό θα κάνει έναν υπέροχο περίπατο στην ιστορία και τον πολιτισμό της Ζακύνθου.

Εάν δεν το δεις από κοντά, δεν θα το πιστεύεις. Η φράση αυτή μπορεί να περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά αξιοθέατα της Ζακύνθου, τις περίφημες Γαλάζιες Σπηλιές στη βόρεια πλευρά του νησιού.

Ένα αξιοθέατο απλό κι απέριττο, δημιουργημένο από την ίδια τη φύση, που παρά την απλότητά του, αποτελεί ίσως τον ορισμό της ίδιας της ομορφιάς. Τα κρυστάλλινα μπλε νερά της θάλασσας, που παιχνιδίζουν με το πορτοκαλί αλλά και το μοβ των κοραλλιών, τα επιβλητικά βράχια, τα φαγωμένα από την αλμύρα, αλλά και η καθαρή θωριά της θάλασσας που περικλείει το τοπίο, είναι αρκετά για να σε κάνουν να αισθανθείς δέος απέναντι στη σοφία της φύσης.

Εκδρομές από όλο το νησί

Η επίσκεψη στις Γαλάζιες Σπηλιές είναι δυνατή με καραβάκι από κάθε σημείο του νησιού. Άλλωστε, πρόκειται για ένα από τα top 10 τουριστικά αξιοθέατα της Ζακύνθου και για τον λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα συχνές οι εκδρομές που διοργανώνονται καθημερινά, εφόσον ο καιρός το επιτρέπει, από ντόπιους αλλά και από πιο οργανωμένα τουριστικά γραφεία. Σε κάθε περίπτωση, η ξενάγηση αξίζει να γίνει από κάποιον που ξέρει την περιοχή.

Το Κυανό σπήλαιο είναι αυτό που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο πλήθος των επισκεπτών. Είναι άλλωστε το πιο μεγάλο από όλα τα σπήλαια που δημιουργήθηκαν από τη φύση σε αυτή την γωνιά της βορειοδυτικής Ζακύνθου, με την ονομασία Άσπρος Βράχος.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αψηφούν τη θερμοκρασία της θάλασσας και τολμούν να κάνουν μια βουτιά στα βαθιά μπλε νερά των Σπηλιών, θέλοντας να γίνουν κομμάτι αυτής της φυσικής πανδαισίας.

Οι χρωματισμοί στις σπηλιές είναι μοναδικοί έτσι όπως μεταλλάσσονται ανάλογα με το φως του ήλιου, με τους ντόπιους να επιμένουν ότι η πιο όμορφη στιγμή για να επισκεφτείς τις Γαλάζιες Σπηλιές είναι το πρωί. Αν δεν έχει φουσκοθαλασσιά και μπορείς να μπεις με μικρή βάρκα σε κάποιες από αυτές, θα ζήσεις την απόλυτη εμπειρία επαφής με τη φύση.

Ένας επίγειος παράδεισος είναι η περιοχή στη νότια πλευρά της Ζακύνθου για τις θαλάσσιες χελώνες Caretta Caretta. Μάλιστα, αυτοί οι πολύτιμοι… μόνιμοι κάτοικοι του νησιού φαίνεται πως αγαπούν ιδιαιτέρως την παραλία Σεκάνια, στον κόλπο του Λαγανά, αφού εκεί γυρνούν ξανά και ξανά για να εναποθέσουν τα αυγά τους.

Έτσι, η ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Λαγανά, από το σημείο που εκτείνεται η παραλία του Γέρακα μέχρι το ύψος του Ακρωτηρίου Μαραθιά στο νοτιότερο άκρο του νησιού, χαρακτηρίστηκε το 1999 ως Θαλάσσιο Πάρκο και αποτελεί προστατευόμενη περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και των Στροφάδων, των δύο μικρών νησίδων κοντά στη Ζάκυνθο.

Η θαλάσσια χελώνα Caretta Caretta, που αποτελεί ένα από τα τρία είδη θαλάσσιων χελωνών που έχουν μείνει στη Μεσόγειο, έχει τη συνήθεια να επιστρέφει στον τόπο που γεννήθηκε για να εναποθέσει τα αυγά της.

Η παραλία Σεκάνια, αν και μικρή σε έκταση, έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή στους φυσιολάτρες και στους οπαδούς του οικοτουρισμού, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: γιατί οι Caretta Caretta της Μεσογείου την επιλέγουν και γυρνούν σε αυτή ξανά και ξανά κάθε δύο με τρία χρόνια, για να αφήσουν τα αυγά τους. Ως εκ τούτου, η συγκεκριμένη μικρή παραλία της Ζακύνθου είναι απολύτως προστατευόμενη περιοχή, μακριά από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που θα μπορούσε να ταράξει αυτή την ισορροπία.

Και οι Monachus Monachus

Στο Εθνικό Θαλάσσιο πάρκο της Ζακύνθου διαβιούν κι άλλα προστατευόμενα είδη που απειλούνται από την ανεξέλεγκτη ανθρώπινη δραστηριότητα. Αξιοσημείωτο παράδειγμα αποτελούν οι φώκιες Monachus Monachus, οι οποίες επίσης συχνάζουν στα ζεστά νερά του κόλπου του Λαγανά. Όμως, για την αναπαραγωγή τους δείχνουν να επιλέγουν τις θαλάσσιες σπηλιές στα δυτικά της Ζακύνθου.

Πολύτιμες πληροφορίες για το Θαλάσσιο Πάρκο της Ζακύνθου, για τη χελώνα Caretta Caretta και τα άλλα προστατευόμενα είδη που διαβιούν στο νησί, αλλά και γενικότερα για τη πανίδα της περιοχής, μπορεί ο επισκέπτης να πάρει στο σχετικό θεματικό εκθεσιακό κέντρο, που λειτουργεί στην περιοχή της Δάφνης.

Με ιστορία αιώνων, ισχυρό πολιτιστικό αποτύπωμα, πλούσιες παραδόσεις και φιλόξενους ανθρώπους, η Ζάκυνθος στα Επτάνησα είναι ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Ελλάδας.

Προικισμένη από τη φύση με μοναδικά τοπία και “βουτηγμένη” μέσα στο απέραντο γαλάζιο του Ιονίου, το “Φιόρο του Λεβάντε”, όπως έλεγαν το νησί οι Βενετσιάνοι, συγκεντρώνει σήμερα πλήθος επισκεπτών, που καταφτάνουν από όλα τα μέρη της Γης για να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα, να θαυμάσουν τα μοναδικά αξιοθέατα, αλλά και να “περιηγηθούν” στην ιστορία του.

Ποικίλα ενθυμήματα από έργα τέχνης και στολές μέχρι σπάνια βιβλία και άλλα ιστορικά αντικείμενα, που αντιστοιχούν σε διάφορα κομμάτια της ιστορίας του νησιού αλλά και της ίδιας της Ελλάδας συγκεντρώνονται στο εμβληματικό αρχοντικό της οικογένειας Ρώμα, μιας οικογένειας σημαντικών προσωπικοτήτων που έχει συνδέσει το όνομά της με την πολιτική ιστορία του τόπου. Ένα αρχοντικό που αποπνέει την φινέτσα και την κομψότητα του ένδοξου παρελθόντος του.

Προτάσεις

Το romas.gr δεν αφορά όμως μόνο την σημαντική ιστορία αυτού του τόπου. Ευελπιστεί παράλληλα να καθοδηγήσει τον επισκέπτη της Ζακύνθου με προτάσεις για όλα όσα αξίζει να δει στο νησί, το οποίο δεν διαθέτει μόνο ωραίες παραλίες και άπειρες ευκαιρίες για διασκέδαση, αλλά προσφέρει πολλά περισσότερα και μάλιστα για όλες τις ηλικίες.

Από το romas.gr δεν θα μπορούσαν να λείπουν, βέβαια, αξιοθέατα που έχουν κάνει γνωστή τη Ζάκυνθο διεθνώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραλία του Ναυαγίου, η οποία συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες του κόσμου και αποτελεί σήμερα το πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο του νησιού.

Στα δημιουργήματα της φύσης που “κόβουν την ανάσα” του επισκέπτη στην Ζάκυνθο συγκαταλέγονται επίσης και οι περίφημες Γαλάζιες Σπηλιές, στη βόρεια πλευρά του νησιού, ενώ στον αντίποδα, στις νότιες παραλίες βρίσκει καταφύγιο ένα άλλο χαριτωμένο πλάσμα της φύσης, η περίφημη θαλάσσια χελώνα Caretta Caretta.

Με αυτά και πολλά ακόμη η Ζάκυνθος καλωσορίζει τον κάθε επισκέπτη της, γνωρίζοντας ότι αυτός θα επιστρέφει ξανά και ξανά για να ανακαλύπτει κάθε φορά ένα ακόμη κομμάτι της.